Skip to main content

India the Superpower? Think again



India should put aside pride about its growing economy and concentrate on improving the lives of average citizens, argues Fortune's Cait Murphy.

Plug in the words "India" and "superpower" into an Internet search engine and it's happy to oblige - with 1.3 million hits. I confess that I did not check each one, but I suspect that almost all of these entries date from the last couple of years.

This is understandable. For the first time ever, India has posted four straight years of 8 percent growth; since it cracked open its economy in 1991, it has averaged growth of 6 percent a year - not in the same league as China, but twice the derisory "Hindu rate of growth" that had marked the first 45 years of independence.

India has gone nuclear, and even gotten the United States to accept that status. Its movies are crossing over to become international hits. The recent $11.3 billion takeover of Corus by Mumbai-based Tata Steel was the biggest acquisition ever by an Indian firm.

No wonder the idea of India as the next superpower is fast becoming conventional wisdom. "Our Time is Now," asserts The Times of India. And in an October survey by the Chicago Council on World Affairs, Indians said they saw their country as the second most influential in the world.

Sorry: India is not a superpower, and in fact, that is probably the wrong ambition for it, anyway. Why? Let me answer in the form of some statistics.

47 percent of Indian children under the age of five are either malnourished or stunted.
The adult literacy rate is 61 percent (behind Rwanda and barely ahead of Sudan). Even this is probably overstated, as people are deemed literate who can do little more than sign their name.
Only 10 percent of the entire Indian labor force works in the formal economy; of these fewer than half are in the private sector.
The enrollment of six-to-15-year-olds in school has actually declined in the last year. About 40 million children who are supposed to be in school are not.
About a fifth of the population is chronically hungry; about half of the world's hungry live in India.
More than a quarter of the India population lives on less than a dollar a day.
India has more people with HIV than any other country.

(Sources: UNDP, Unicef, World Food Program; Edward Luce)
You get the idea.

The 2006 UN Human Development Report, which ranks countries according to a variety of measures of human health and welfare, placed India 126th out of 177 countries. India was only a few places ahead of rival Pakistan (134th) and hapless Cambodia (129) and behind such not-about-to-be-superpowers as Equatorial Guinea (120), and Tajikistan (122).

As these and other numbers suggest, Indian triumphalism (a notable 126,000 hits on Google) is not only premature, it is misguided. Yes, growth has been brisk, and of course growth is necessary to make a dent in poverty. But as Edward Luce, author of the excellent, "In Spite of the Gods: The Strange Rise of Modern India," noted in a recent talk, poverty in India is not falling nearly as fast as its brisk rate of growth might anticipate.

The reason for this is that Indian growth has been capital-intensive, driven by the growth in high-value services such as IT. This is a good thing, but what it does not do is create stable and reasonably paid employment for not particularly skilled people - and this matters a lot, considering eight to 10 million Indians enter the labor force every year. Luce estimates that there are 7 million Indians working in the formal manufacturing sector in India - and 100 million in China.

To look at it another way, the 1 million Indians working in IT account for less than one-half of one percent of the entire working population. This helps build reserves (and national confidence, and tax revenues) but is not the poverty buster that labor-intensive development is. As Prime Minister Singh told Luce, "Our biggest single problem is the lack of jobs for ordinary people."

The problem with India's self-proclaimed (and wildly premature) declaration of superpower status is that it reflects a complacency about both its present - which for many people is dire - and its future. Eight percent growth for four years is wonderful, but as the saying goes, past performance is no guarantee of future results. And India is not doing what it needs to in order to sustain this momentum.

Consider the postwar history of East and Southeast Asia. The comparison is appropriate because India started at about the same point, and has watched just about every country in the region get ahead of it on the economic curve. All these places developed by being relatively open to trade; by investing in primary and secondary education; and by building pretty decent infrastructure (not only roads and ports, but health clinics and water supplies). India has begun to embrace one leg of this triangle - freer trade.

Even here, though, many of the worst features of the swadeshi ("self-reliance") era remain intact, including an unreformed state banking sector; labor regulations that actively discourage hiring; abstruse land laws (and consequent lack of land titles); misshapen subsidies that hurt the poor; and corruption that is broad, deep and ubiquitous. Nothing useful is being done about any of this.

As for the other two legs of this development triangle - education and infrastructure - these are still badly broken. About a third of teachers fail to show up on any given day (and, of course, are unsackable); the supply of both water and power is expensive and unreliable.

These facts of life too often go unremarked in the current euphoria about the state of the nation. "We no longer discuss the future of India," Commerce Minister Kamal Nath told the Financial Times in a typical comment. "The future is India."

Hubris, of course, is the stuff of politics everywhere. But the future will not belong to India unless it takes action to embrace it, and that means more than high-profile vanity projects like putting a man on the moon or building the world¹s tallest tower. It means showing that the world's largest democracy can deliver real progress to the hundreds of millions who have never used the phone, much less the Internet. And in important ways, that just isn't happening.

India has many reasons to be proud, but considering it remains a world leader in hunger, stunting and HIV, its waxing self-satisfaction seems sadly beside the point.

I know the above article is pretty hard-hitting, especially when you are an Indian. But look at the positive side of every thing mentioned. Our bursting population is the main problem to be controlled by our government. Affordable education is the second most wanted thing in our country. Its time politicians start acting with the commitment of oneness in taking our country in the right direction. For this herculean task, the onus is on us, that of voting & selecting the right politician, instead of just sitting in front of TV and criticizing our country & other things, especially on election days.

Comments

Popular posts from this blog

ஜல்லிக்கட்டு - தமிழர் பண்பாட்டின் வீர அடையாளம்

நம் தமிழர் பண்பாட்டில் இன்னமும் வீரத்துடனும், ஈரத்துடனும், தீரத்துடனும் நீர்தது போகாமல் இருப்பது நமது ஜல்லிக்கட்டு ஒன்றுதான். ஜல்லிக்கட்டை சித்தரிக்கும் ஓவியம்  தமிழர் வீரத்தின் முக்கிய அடையாளமான இந்த ஜல்லிக்கட்டுக்கு எங்கே தடைவருமோ என்ற பயத்தை, சமீபத்தில் உச்சநீதிமன்றம் உடைத்து எறிந்துள்ளது. இதனால் தடை பல கடந்து , பொங்கல் திருநாளில் துள்ளிக் குதித்தபடி களம் காண தயராகிவருகிறது ஜல்லிக்கட்டு. நாகரீக ஓட்டத்தில் கலை, கலாச்சாரம் என ஒவ்வொன்றாய் இழந்துவரும் நேரத்தில், ஜல்லிக்கட்டு போன்ற வெகு சில விஷயங்களே நம் பழங்கால பராம்பரியத்தின் மிச்சமாய் நம்மிடம் இருக்கின்றது. இதனால் அலங்கநல்லூர், பாலமேடு, அவனியாபுரம் துவங்கி திருச்சி, புதுக்கோட்டை, சிராவயல் வரையிலான கிராம மக்கள் இழந்த பொக்கிஷத்தை மீட்டெடுத்த மகிழ்ச்சியில் திளைத்துள்ளனர். மீசையை முறுக்கியபடி காளையர்களும், திமில்களை சிலுப்பியபடி "காளைகளும்' களம் காண ஆர்வத்துடன் பயிற்சியில் இறங்கியுள்ளனர். தீவிர பயிற்சி: காளைகள் சத்தான உணவு சாப்பிட்டு, தண்ணியில் நீந்தி, கோபத்தோடு மண்மேடு, பொம்மை மனிதனை முட்டி பயிற்சி...
நடிகர் திலகம் சிவாஜியின் படங்கள் பற்றிய ஒரு நல்ல தொகுப்பு  இணையத்தளத்தில் மேய்ந்து கொண்டு இருந்தபோது கண்ணில் பட்ட ஒரு வலைத்தளம் "தமிழா, தமிழா." அதில் வலைப் பதிவு நண்பர் ராதாகிருஷ்ணன் சிவாஜியின் படங்களை மிக அழகாக பட்டியலிட்டு, சிறு, சிறு குறிப்புகளையும் கொடுத்திருந்தார். அவருக்கு நன்றி. இதோ அந்தத் தொகுப்பு உங்கள் பார்வைக்கு: (படங்கள் நான் தேர்வு செய்தவை-நடுநடுவே என் கருத்து என்று குறிப்பிட்டு என்னுடைய கருத்துகளையும் சொல்லியிருக்கிறேன்).   பதிவு # 1: சிவாஜி கணேசன் ... தமிழன்னை ஈன்றெடுத்த தவப்புதல்வன்.. இவரைப் பற்றி..எண்ணினாலே..நம் கண்கள் முன் தோன்றுவது..M.G.M., என்ற ஆங்கில பட நிறுவனத்தின் LOGO தான். ஆம் சிங்கம்..சிங்கமென கலையுலகில் 50 ஆண்டுகளுக்கு மேல் ராஜாவாக வலம் வந்தவர்.உலகளவில்..இவரைப் போல் சிறந்த நடிகரை...எல்லா பாத்திரமும் ஏற்று நடித்த நடிகரை பார்க்க முடியாது. படிக்கும் குழந்தைகளுக்கு..கட்டபொம்மன் என்றால் இவர்தான்..கப்பலோட்டிய தமிழன் என்றால் இவர்தான்.போலீஸ் அதிகாரியாயினும் சரி,நாதஸ்வர கலைஞன் ஆயினும் சரி..வேறு எத்தொழில் புரிபவராயினும் சரி..இப...

விடுதலைப் புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரனின் "மரணம்" எழுப்பும் சந்தேகங்கள்!

பிரபாகரனின் மரணம் குறித்த சில முக்கியமான சந்தேகங்களுக்கு பதில் தர வேண்டிய பொறுப்பு இலங்கை அரசுக்கு உள்ளது. இலங்கை ராணுவம் வெளியிட்டுள்ள பிரபாகரனின் உடல் பற்றி, விடுதலைப்புலிகள் ஆதரவாளர்கள் சில சந்தேகங்களை எழுப்பி உள்ளனர். கடந்த 2004-ம் ஆண்டு பிரபாகரன் எடுத்துக்கொண்ட படத்தையும், ராணுவம் வெளியிட்டுள்ள படத்தையும் அவர்கள் வெளியிட்டு கூறியிருப்பதாவது:- (i)2004-ம் ஆண்டு வெளியிட்ட படத்தில் இருப்பதை விட 4 ஆண்டுகளுக்குப்பின்பு இப்போது வெளியான படத்தில் பிரபாகரன் இளமையாக தோற்றம் அளிப்பது எப்படி? (40 வயதுக்கு உள்பட்ட தோற்றத்தையே ராணுவம் வெளியிட்ட படம் பிரதிபலிக்கிறது). (ii) முகத்தில் முன்பு இருந்த சுருக்கங்கள் தற்போது காணப்படவில்லையே ஏன்? (iii)கண்களில் வித்தியாசங்கள் தென்படுகின்றன. மேலும் போர் நடைபெற்று கொண்டு இருந்த சூழ்நிலையில் அவர் கனகச்சிதமாக முகச்சவரம் செய்திருப்பாரா? தப்பிச்செல்லும்போதும் கூடவா அடையாள அட்டையை எடுத்துச்செல்வார்? என்ற சந்தேகமும் எழுகிறது. அடையாள அட்டை புத்தம் புதிதாகவும் உள்ளது. (iv)ஆம்புலன்ஸ் வண்டியில் தப்பிச்செல்லும்போது துப்பாக்கிச்சூட்டுக்கு பலியானதாக அறிவித்த ராணுவம், அதற...