ஜல்லிக்கட்டு - தமிழர் பண்பாட்டின் வீர அடையாளம்

எங்க ஊரு வாசம்: கள்ள வலியைப் போக்கும் விளக்கெண்ணெய்!!

-பாரத தேவி 

அந்தக் காலத்துச் சிறுவர், சிறுமிகளுக்கு நாலு வயசு, மூணு வயசு ஆகும்வரை உடம்பில் துணி என்பது இருக்காது. பள்ளிக்கூடம், படிப்பு என்பதும் கிடையாது. அவர்கள் பாட்டுக்கு தெருவிலும் மந்தையிலும் புழுதியேறிய உடம்போடு எப்போதும் விளையாடிக்கொண்டு இருப்பார்கள். பொங்கல், தீபாவளி வந்தால் மட்டுமே அவர்களின் தாய், தங்கள் கிழிந்த சேலைகளை இன்னும் அதிகமாய்க் கிழித்துப் பெண் பிள்ளைகளுக்கு இடுப்பில் கட்டி அம்மணத்தை மறைப்பார்கள். ஆண் பிள்ளைகளுக்கு அதே கிழிந்த சேலை கோவணமாகப் பயன்படும்.

வீட்டுப் பெரியவர்கள் தாங்களே திரித்த புளிச்ச நாற்றின் கயிற்றினால் கூரையை வேய்வார்கள். இவ்வளவு நாளும் வேலை செய்து லாடம் தேய்ந்த காளைகளை கயிறு கட்டிச் சாய்த்து அதன் காலில் புது லாடம் அடிப்பார்கள். அப்போதுதானே மாட்டு வண்டிப் பந்தயத்தில் ஓட முடியும்! அதோடு தொலைதூர ஊர்களில் வயதாகி நடக்க முடியாமலும், கண் பார்வை மங்கிப் பார்க்க முடியாமலும் இருக்கும் தங்களின் ‘அம்மி, சீயான்' அவர்களைக் கூட்டிக்கொண்டு வருவதற்காக வண்டிகட்டிக்கொண்டு போனார்கள்.

பாவம் அவர்கள் வாய்க்கு ருசியாகச் சாப்பிட முடியாமல் நாக்கு செத்துக்கிடப்பார்கள். பொங்கல் திருநாளில் மூன்று நாளும், அதுவும் மூன்று வேளைக்குப் பருப்பு வெஞ்சனத்தோடு நெல்லுச் சோறு சாப்பிட்டு அதுவும் செழிக்கக் கொள்ளலாம். சொந்த பந்தங்களோடு மனம் விட்டுப் பேசி பழகலாம். பலகாரம், பண்டம், கறியோடு சோறு சாப்பிடலாம். இப்படி இன்னும் எத்தனையோ ஆசைகள் அவர்களுக்கு நிறைவேறலாம். அதனால்தான் அவர்களை வருசத்துக்கு ஒரு முறை கூட்டிக்கொண்டு வருவார்கள்.

அதோடு ஊரின் ஒதுக்குப்புறமாக ‘செக்கு' நிறுத்தியிருக்கும் சொக்கலிங்கத்துக்கு பொங்கல் நாள் நெருங்க, நெருங்க செக்கு ஆட்டி முடியாது. மூடை, மூடையாக எள்ளு, நிலக்கடலைப் பருப்பு, கருப்பட்டி வட்டுகளோடு வந்து கிடக்கும். கருப்பட்டியை இந்தக் கடலை, எள்ளோடு சேர்த்து ஆட்ட வேண்டும். அப்போதுதான் எண்ணெயும் கமறாது, ருசியாகவும் இருக்கும். ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனியாக எண்ணெய் ஆட்டிக்கொடுக்க அவரால் முடியாது.

அதனால் இத்தனை படி கடலைக்கு இத்தனை படி எண்ணெய் என்று கணக்கு வைத்து எல்லோருடைய கடலையையும் ஒன்றாகப் போட்டு ஆட்டி எண்ணெயை மட்டும் ஆளாளுக்கு அளந்து கொடுத்துவிடுவார். இதில் ஊர்ப் பெண்களுக்கு சம்மதம்தான். அது மட்டுமில்லாமல் எண்ணெய் ஆட்டி பிழிந்த எள்ளுப் புண்ணாக்கு தின்பதற்கு அவ்வளவு ருசியாக இருக்கும். அந்தப் புண்ணாக்கை பகிர்வதோடு ஆளாளுக்கு அடுக்குப் பானையில் போட்டு பத்திரப்படுத்திவிடுவார்கள். வீட்டுக்கு வரும் முக்கிய விருந்தாளிகளுக்குக்கூட இது ஒரு அருமையான பண்டம்தான்.

இதில் விளக்கெண்ணையின் பங்கும் வீட்டுக்கு முக்கியமானது. தலைக்குத் தேய்ப்பதற்கு எல்லோரும் விளக்கெண்ணெய்தான் பயன்படுத்துவார்கள். அதோடு கண்ணில் தூசி விழுந்துவிட்டால் ‘அமிர்த்த பாலு'டன் ஒரு சொட்டு விளக்கெண்ணெய் சேர்த்துக் கண்ணில் விட்டால் தூசி ஒதுங்கிவிடும். வெயில் காலத்தில் சூட்டினால் அவதிப்படுபவர்களுக்குக் கையில் இந்த எண்ணெயைக் கொஞ்சம் விட்டு கொப்பூளிலும் காலின் உள் பாதத்திலும் வைத்துத் தேய்த்து விட்டால் சூடு எங்கே எங்கே என்று பறந்து ஓடும்.

வயிற்றுப் பிள்ளைக்காரிகள் ஏழு மாதத்திலிருந்து அடிவயிற்றில் இந்த எண்ணெயைச் சிறிது தடவி இளம் வெந்நீரில் குளித்தால் பிள்ளை பெறத் தோதாக உடம்பு இளக்கம் கொடுக்கும். சிலருக்கு நிறைமாதம் வருமுன்பே பிரசவ வலிபோல் வலி வந்துவிடும். அதனால் உள்ளங்கையில் கொஞ்சம் விளக்கெண்ணெய் ஊற்றி நக்கிச் சாப்பிட்டால் கள்ள வலியென்றால் அப்படியே நின்றுவிடும். இப்படி விளக்கெண்ணெய் உபயோகம் ரொம்ப இருந்தது.