சுவாரசியமான பதிவு - சுஜாதா என்ற சிநேகிதர் - ரா.கி.ரங்கராஜன்

நன்றி: பால்ஹனுமான் வலைப்பதிவு 

சுஜாதாவின் பொழுதுபோக்கு வேலிகளை உடைப்பது. கதைக்கு எடுத்துக் கொள்கிற விஷயத்திலேயும், கதையை எழுதுகிற நடையிலேயும், கதைக்குக் கொடுக்கிற அமைப்பிலேயும் பழைய வேலிகளை உற்சாகமாக உடைத்துக் கொண்டு தனிக்காட்டு ராஜாவாய்த் துள்ளுகிறார் அவர். என்ன புதுமைகளைப் புகுத்தினாலும் தமிழினால் தாங்க முடியும் என்பதை உணர்ந்திருப்பதால் பேனாவை வைத்துக் கொண்டு சுதந்திரமாய்ச் சிலம்பு விளையாடுகிறார். ஓரோர் சமயம் அவருடைய கையெழுத்துப் பிரதியைப் பார்க்க நேர்கையில், “டெலிபோனை வைத்து விட்டு, ‘வஸந்த், பதினைஞ்சு நிமிஷத்திலே தயாராகணும்’!” என்று வாக்கியம் மொட்டையாக நின்று விடுவதைக் கண்டு நான் திடுக்கிட்டதுண்டு.  அந்த இலக்கண விநோதத்தை அனுமதிக்கக் கூடாதென்று முடிவு செய்து, உடனே பேனாவை எடுத்து, ‘என்றான்‘ என்று முடிப்பேன். முடித்துவிட்டு வாசித்துப் பார்த்தால், அவர் மொட்டையாக விட்டிருந்தபோது இருந்த அழுத்தம் இந்தப் பூர்த்தியான வாக்கியத்தில் இல்லை போலிருக்கும். முணுமுணுத்தபடியே அந்த ‘என்றானை‘ அடித்துவிடுவேன்.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ஒரு மனிதன் வாழ்க்கையில் எத்தனை முனைகளைத் தொடுகிறானோ அத்தனைக்கத்தனை வெற்றிகரமாய் விளங்குகிறான் என்பதற்குச் சரியான எடுத்துக்காட்டு சுஜாதா. சங்கப் பாடலை ரசிக்கிற மாதிரியே ஞானக்கூத்தனைச் சுவைக்கிறார் அவர். கம்ப்யூட்டரின் மர்மங்களை விளக்குகிற அதே ஆர்வத்துடன் மதங்களின் தத்துவங்களை எடுத்துச் சொல்கிறார். பிரியமான அப்பாவைப் பிரிந்த சோகமாகட்டும், பரூரில் மின்னணுக் கருவி மூலம் நடந்த தேர்தலின் கோலாகலமாகட்டும், சமமான சுவாரஸ்யத்துடன் விவரிக்கிறார். இளையராஜாவின் இசையில் லயித்தபடியே, திரைப்பட விழாக்களை விமர்சனம் செய்தபடியே, ‘மியான்டாட் போயிட்டானா! அப்பாடி!‘ என்கிறார். இவ்வளவுக்கும் சிகரமாய், பிரமாதமான நகைச்சுவை உணர்வு வேறே.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

இப்படிப்பட்ட ஒரு சகலகலா வல்லவன் ஒரு சரித்திர நாவல் எழுதாமல் இருந்திருந்தால், அது தமிழுக்குச் செய்த துரோகமாக இருந்திருக்கும். சுஜாதா அந்தக் குற்றத்தைச் செய்யவில்லை. இதோ:

 

சிப்பாய்க் கலகம் என்று தப்பாய் வர்ணிக்கப்பட்ட முதலாவது இந்திய சுதந்திரப் போரைப் பின்னணியாகத் தேர்ந்தெடுத்து, அந்த யுத்தத்தில் தமிழனுக்குக் குறிப்பிடத்தக்க பங்கு இல்லாமல் போய் விட்டதே என்ற குறையைத் தீர்க்கும் வகையில், ‘கருப்பு சிவப்பு வெளுப்பு‘, மன்னிக்கவும், ‘ரத்தம் ஒரே நிறம்.‘

 

நுட்பமான அறிவு கொண்ட எழுத்தாளராக இருந்தாலும் கொம்புத்தனத்துக்குப் போய்விடாமல் எச்சரிக்கையாக இருப்பவர் சுஜாதா. வித்தியாசமாக எழுத வேண்டுமென்பதற்காகக் கசப்பாகவோ அருவருப்பாகவோ எந்தக் கதையையும் அவர் முடித்தது கிடையாது. மனிதாபிமானக் கண்ணோட்டம் அவருடைய வலு. மனிதனின் குணாதிசயம் இப்படி என்று காட்டுவாரே தவிர எவரையும் கீழ்மைப் படுத்துவதில்லை.   எந்தப் பொல்லாத கூட்டத்துக்குள்ளும் ஒரு நல்லவன் இருப்பான் என்று நம்புகிறவர். வாழ்க்கையின் நல்ல பகுதியையும் பார்க்கிறவர். இந்த நாவலில், அவர் விரும்பியிருந்தால் அத்தனை பிரிட்டிஷ்காரர்களும் அக்கிரமக்காரக் கொடியவர்கள் என்று சித்தரித்திருக்க முடியும். அல்லது நல்லவர்களைப் பற்றிச் சொல்லாமலே இருந்திருக்கலாம். ஆனால் மனசாட்சியுள்ள ஆஷ்லியைப் படைத்து, ‘நீ கறுப்பர்கள் என்று சொல்கிறாயே, அதில் இருக்கும் வெறுப்பும், ஆணவமும் தான் இன்று கலகம் துவங்கியிருப்பதற்குக் காரணம்‘ என்று அவனைப் பேச வைத்திருக்கிறார். ‘இந்தியர்களைப் பொறுத்த வரை இரக்கம், அனுதாபம் என்பதே நமக்கில்லை,‘ என்று தன் இனத்தையே சாடுகிறான் அந்த ஆங்கிலேயக் காப்டன். எதிரியான முத்துக்குமரனை சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும்போதெல்லாம் தப்பிக்க வைக்கிறான்.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

அதேபோல், துன்பத்துக்கு மேல் துன்பமாகத் தாங்கிக் கொண்டு, ‘ஆலப்பாக்கம்…யோவ் ஆலப்பாக்கம்..‘ என்று பித்துப் பிடித்தவளாக முத்துக்குமரனைப் பின்தொடரும் பூஞ்சோலை, எல்லாம் இழந்தாகி விட்டது என்ற கையறு நிலையை அடையும்போது, யுத்த பயங்கரத்தின் நடுவே சிரித்துக் கொண்டிருக்கும்  அந்த அனாதைக் குழந்தையை வளர்க்கத் தீர்மானித்து அதன் கன்னத்தைக் கண்ணீரால் தேய்த்துக் கொண்டு புறப்படுவதும் சுஜாதாவின் ஆப்டிமிஸ்ட் கண்ணோட்டத்தின் இன்னொரு வடிவம்தான்.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

இருந்தாலும்கூட, தான் எழுதுவது ஒரு சரித்திர நாவல் என்று சுஜாதா நடுநடுவே தன்னைக் கிள்ளி விட்டுக் கொண்டிருப்பாரோ என்று எனக்கு ஒரு சந்தேகம்.  சமூக நாவலாயிருந்தால் சில இடங்களை வாசகர்களின் ஊகத்துக்கு விட்டுவிட்டு அலட்சியமாக மேலே போய்க்கொண்டிருப்பது அவர் வழக்கம். இங்கே அப்படிச் செய்யவில்லை. விளக்க வேண்டிய இடங்களில் நின்று விளக்கிவிட்டுத்தான் அடுத்த வரிக்குப் போகிறார். இன்னொன்று: சரித்திர நாவலுக்குக் ‘கலர்‘ சேர்க்க வேண்டுமென்றால் நிச்சயம் ஒரு சாமியார் இருக்க வேண்டும் என்பது கல்கி காலத்திலிருந்து நிலவி வரும் சம்பிரதாயம். அதற்கு விரோதமில்லாமல் சுஜாதாவும் ஒரு பைராகியைச் சிருஷ்டித்திருக்கிறார். இருந்தாலும் இவன் வித்தியாசமான பைராகி. வைத்தியம் முதல் வாள் வீச்சு வரை எல்லா வித்தைகளையும் அறிந்த இந்தப் பைராகி சமயத்தில் பச்சையாக ஜோக்கும் அடிக்கத் தெரிந்தவன். கலகலப்பில் வசந்தின் சரித்திரப் பாதிப்பு.

 

இப்படி, தன் தனித்தன்மையையும் விட்டு விடாமல், அதே சமயம் சரித்திரக் கதை எழுதும்போது செய்ய வேண்டிய தியாகங்களையும் செய்து, இறங்கி விட்டால் இரண்டிலொன்று பார்த்து விடுவது என்ற விஞ்ஞானியின் தீவிரத்துடனும், அக்கறையுடனும், கூடைகளாக விவரங்களைத் திரட்டிக் காப்ஸ்யூல்களாக வாசகருக்கு வழங்கியிருப்பதால், சுஜாதாவின் வெற்றிகரமான நாவல்களில் ஒன்றாக ‘ரத்தம் ஒரே நிறம்‘ விளங்குவதில் ஆச்சரியமில்லை.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

அன்றைய எழுத்தாளர்கள் கல்கி கோத்திரம். இன்றைய எழுத்தாளர்கள் சுஜாதா கோத்திரம். என் அன்புக்குரிய சிநேகிதரான இந்த ரிஷியை நினைக்கும்போதெல்லாம் எனக்குப் பொறாமையாகவும் இருக்கிறது, பெருமையாகவும் இருக்கிறது.

 

சென்னை – 23                    ரா.கி.ரங்கராஜன்

14-1-83